مدح و شهادت حضرت عباس علیه‌السلام
دست بر سیـنه رو به كربـبـلا الــســـلام عــلــیــك یـا ســقــا قــمــر خــانــوادۀ خــورشـیــد صـدقــه دارد ایـن قـد و بــالا پـسـر چـهـارمِ امـیــر حُــنـیـن دسـت بـر سـیـنـۀ بـنی‌الـزهرا چشم و ابـروی تو سپاه حسین كـاشـف الـكـرب سـیـد الشهـدا سـیـزده سـالـه فـاتـح صـفـیـن سومـین بچـهْ شـیرِ، شـیرِ خدا ارمــنـی‌هـا مُــریـد نـام تـوأنـد شـاهـدم سـفـره‌هـای تـاسـوعـا نــامِ تـو هـم ردیـف یـا فَـتّــاح چـشـم‌هـایت مُـفَـرِّجُ الــغَــمّـاء تو كه هـستی، حـسین هم آخر شد پـنـاهـنـده بـر تو عـاشورا ســایــبــانِ مُــخَــدّراتِ حــرم پـشـتْ گـرمـیِّ زیـنب كُـبـری إعـطِـنـی یـا كـریـم، انا سـائل مـسـتـجـیـرٌ بِـكَ ابــوفــاضــل دست گـیـرِ هـمـه خــدایِ ادب دسـت پــروردۀ امـیــر عـرب نسلْ در نسلْ خـاك پـایِ توأیم به تو دادیم دلْ نَسَبْ به نـسبْ سفره‌ات بهر سائلان پهن است صورتت شیر و خالِ تو، چو رطب مـی‌كـنـد زنـده یـاد حــیـدر را چین پیشانی‌ات به وقت غضب اســدالـلـه كــربــلا، عـــبــاس بِـنِـشـین بـا وقـار بـر مـركـب قد كشیدی هـمینكه روی اسب لشكـر كـوفـیـان كـشـید عـقـب می‌شود روضه را تجسم كرد با كمی فكر، رویِ این مطلب تا تو بودی سفر به خیر گذشت ای نگـهــبـان مـحـمـل زیـنـب تا تو بودی رباب اصغر داشت غرق بوسه سپـیدی غب غـب تـا تـو بـودی نـدیـد یـك مـادر طفلش از تشنگـی كند لب لب تا تو بودی رقیه معجر داشت روی دوش تو خواب بود هر شب تا تو بودی كسی اجازه نداشت بـزنـد چـوب خـیزران بر لب إعـطِـنـی یـا كـریـم، انا سـائل مـسـتـجـیـرٌ بِـكَ ابــوفــاضــل وای از لحظه‌ای كه غوغا شد رفـتــی و در خـیـام بـلـوا شـد دخـتـری مشك آب دسـتت داد بـر دعـا دسـت عـمـه بـالا شد سـایـه‌ات بـیـن نخـل‌ها گـم شد پـسـر فـاطـمـه چـه تـنـهـا شـد تا رسـیـدی كـنـار نـهر فـرات عـلـقـمـه در مـقـابـلـت پـا شـد تا قـیـامـت خـجـل ز لبـهـایـت خــنــكـی‌هـای آب دریــا شــد جـانـب خــیـمــه راه افـتــادی فـكـر و ذكـرت لـبـان آقـا شـد در كـمـینت چـهـار هـزار نفر تـیـرهـا در كـمـان مـهـیّـا شـد قــدُّ و بـالات كـار دسـتـت داد چند صد تـیـر در تـنت جا شد بـی‌هـوا دسـتِ راسـتت افـتـاد دست چپ هم شـكارِ اعـدا شد از سـرِ تـو كـلاه خُــود افـتـاد یـك نـفـر بـا عـمـود پـیـدا شـد آنچنان ضربه زد به فرقِ سرت تـا سـر چـیـنِ ابـرویت وا شـد وای بی‌دست بر زمین خوردی سجده گاه تو خاكِ صحـرا شد تـیـرهـایِ كـمـی فــرو رفــتـه خوب بر جسمِ اطهرت جا شد بـعـدِ سـی سـال یا اخـا گـفـتی عـاقـبـت مـادر تـو زهـرا شـد دورتـر از تنت حـسـیـن افـتاد هـمـه دیـدنـد قــامـتـش تـا شـد گفت عـباس خیز و كاری كن رویِ لشگر به خواهرم وا شد دَمِ خــیــمـه زمـان غــارت‌هـا سـرِ یك گـوشـواره دعـوا شـد ســنـد ارث بُــردن از زهـــرا با كـف پا به چـادر امـضا شد پـاسـخ اَیْـنَ عــمّـیَ الـعـبـاس؟ سـیـلی چـند بـی‌سـر و پـا شـد إعـطِـنـی یـا كـریـم، انا سـائل مـسـتـجـیـرٌ بِـكَ ابــوفــاضــل |